कविता – जिन्दगी एक सम्झौतै सम्झौताको दस्ताबेज

माया बिहानी पखको

पारिलो घाम झैं सबैलाई प्यारो हुँदो रहेछ

तर त्यही मायाले घाम छिप्पिएर डाम्न थालेपछि

खाला भत्भत्ति पोले झैं मुस्कानको महलमा

डढेलो लाग्दो रहेछ ।

आगो न्यानो हुन्छ

त्यो सबैलाई थाहा छ

तर त्यही आगोले डाम्दो पनि त रहेछ

डाम्यो भन्दैमा आफ्नै क्रोधको कलिलो पैताले

रगड्न भने कहाँ सकिदो रहेछ ।

आगो न्यानो भयो भन्दैमा

अगाँल्न पनि त सकिदो रहेन छ

बालसूर्य प्यारो भयो भन्दैमा टपक्कै टिपेर

हत्केलामा अटाउँन पनि त नसकिदो रहेछ

जून मलाई बिछट्टै प्यारो लाग्छ

तर के गर्नु जूनको सुगन्धले

अगेनाको बिस्कुन नसुक्दो रहेछ ।

रातो गुलाब प्रेमको प्रतीक हो

तर काँडेदार डांठमै फुल्न रमाउँदो रहेछ

तर म भने बित्थामा सयपत्री फूलको बोटमा

गुलाब फुलाउन कोसिस गरिरहेको रहेछु

अनि मखमली फूलमा झुक्किई रहें अविरल

कहिल्यै ओइलाउँदैन भन्दै ।

एकदिन उनै फूललाई सोधेर हेरें

बिचरी मखमली त भित्रभित्रै सुकेर

झुरुमझुरुम भएकी रैछे

बल्ल पो बुझ्दै छु म

मखमली हुनुको नदेखिने पीडा झैं

मेरो जिन्दगी पनि त एक सम्झौतै सम्झौताको

दस्तावेज पो रहेछ ।

थाहा छैन मलाई

मलाई घृणा गर्ने उनको जिन्दगी

सम्झौता हो या उनको जिद्को शैल ?

-राजबाबु श्रेष्ठ (सागर)